اشعار

ای عـبای وصله‌دارت فـوق دستاویزها            دست‌هایت روح بخش دشت‌ها، جالیزها

عاشقانت را چه کاری با شراب سلسبیل            تشنۀ جام توأند این "ازعـطش لبریزها"

ای بی‌کران که هرچه جهان مبتلای توست            هستی نَفَس نَفَس نَفَسَش در هوای توست

جـاروکـش حـریـم تو شـهـپـرِّ قـدسـیـان            جـبریل، خـادمِ درِ مهـمان‌سـرای توست

مگر چه کیسه‌ای از نور داشت بر دوشش؟            که وقـت دیـدن او مـاه بـود مـدهـوشش

نـیـافـتـنـد یـتـیـمـان هـنـوز هـم، وطـنی            یـتـیـم‌خـانـه‌تـر از سـرزمـیـن آغـوشـش

دنـیا چو عـلـی؛ شاهِ نجـف، شاه ندارد            زیـبـایـیِ او را بـه خــدا، مــاه نــدارد

گفتم به قلم شمّه‌ای از فـضلِ عـلی گو            گـفـتا: سوی او عـقـلِ بـشـر راه ندارد

تـمـام دلـخـوشـی زنـدگی مـن ایـن اسـت           که وقت مرگ می‌آئی و مرگ شیرین است

مگر نگفتی عـلی جان؛ فَـمَن یَمُت یَرَنی           بیا که وقت وفـایت به عهـد دیـرین است

أشهدُ أنّ عـلی؛ گـفـتم که حـیرانت شوم            تا که بعد از شیعه بودن از محبّانت شوم
خاک پای قنبر و مالک شوَم هم راضی‌ام            دوست دارم همنـشین نابِ یـارانت شوم

یکّه بود و بی‌حریف، این شد که لشگر باب شد            لشگری را کشت، جنگ نابرابر باب شد

تیغ بر کف با نقابی از دل لشگر گذشت            در عرب، تشبیه ابروها به خنجر باب شد

از پیـمـبر یا خـدا دربـارۀ حـیدر بپرس            یعنی از گوهرشناسان قیمت گوهر بپرس

گل به‌خوبی می‌شناسد باغبان خویش ‌را            وصف ساقی نجف را از خود کوثر بپرس

هرآنکس حُبِّ حیدر را تمنا می‌کند هر دم            دلش را جایگاه عشق مولا می‌کند هر دم

کسی کز اشتیاقِ دل نظر بر دُرّ می‌اندازد            ثواب روُیت روی علی را می‌کند هر دم

نـمی‌رسد به کـفِ پـایت آسـمـان حـتی            اگر که قـد بـکـشد روی نـردبان حتی

نمی‌شود نفسی از تو را به شعر کشید            اگـر خـدا بـدهـد عـمـرِ جـاودان حـتی

بر روی دوشت کیسه کیسه کهکشان بود            منظومه‌هایی مملو از خرما و نان بود

سهم کبوترهاست خوشه خوشه پروین            عـمری زمینِ زیرِ کـشـتت آسمان بود

تو را تا دیـده‌ام محـو جـمال کـبریا دیدم           تو را غرق مناجات خدا، از خود رها دیدم

تو را در سجدهٔ باران و بر سجّادهٔ صحرا           به هنگام قنوت برگ‌ها، در «ربّنا» دیدم

الا ای آنکه نامت مشتق از نام خدا باشد            نبی را جانشین هستی و نامت مرتضا باشد

کسی درک مقامت را ندارد، بسکه والایی            کسی نشناخت جاهت را، که شأنت ماورا باشد

با زحـمـت آوردم خودم را؛ نیـمـه‌جانم            دورم مـیـنـداز ای کـریم ای مـهـربـانم

دسـتـم بـه دامـانـت کــم آورده گـدایـت            بـدجـور نـفـس سرکـش افـتاده به جانم

دورهم جمعـند هرشب دلبر و دلدارها            خوش به احوال پـریشان همه بیدارها

توبه کردم هی شکستم توبه‌ها را پشت هم            خسته‌ام من از خودم از این‌همه تکرارها

نیمی از فرصت تقریب به دلدار گذشت            چشم بر هم زدم و این همه اسحار گذشت

شب به شب آمدن و ناله زدن بر در دوست            چون نسـیم سحـری آمد و ناچار گذشت

گدای لطف و جودِ مجتبی باشد، کرامت هم           فقیر و ریزه‌خوار خوانِ او باشد، سخاوت هم

حَسن صورت، حَسن سیرت، حَسن خَلق و حَسن خُلق است           که معنا عاجز است از حدّ توصیفش، عبارت هم

پیغمبران دورِ پیمبر جمعشان جمع است            خیلِ ملائک دورِ حیدر جمعشان جمع است

مـادر شـده زهـرا و آمـد ساره با لبخـند            حوّا و مریم؛ دورِ مادر جمعشان جمع است

حَسن؛ بگو و ببین اسم محترم این است            هزار شکر مرا ذکر دم به دم این است

بگو همیـشه که یا محـسن بحـقّ حـسن            که پیش حضرت حق بهترین قسم این است

من کـویـرم آمـدم تا ابـر بـارانـم کـنـنـد            آتـشـم اما در این شب‌ها گـلسـتانـم کنند

شب به شب این در زدن‌ها کار خود را می‌کند            هر چه باشم درد، در این ماه درمانم کنند