اشعار

بـقـیـع بُــقـعـه نـدارد، ولـی بـقــا دارد            ضریح و صحن ندارد، ولی صفا دارد

برای گـنبد و گـل دسته که نیامده است            گــدا بـه خـانـۀ اربــاب الــتــجــا دارد

آهـنگ سـفـر کـرد بـه فـرمان حـسـین            در کوچۀ کـوفه شد غـزل‌خوان حسین

وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قـربان حـسین

بـین کُـفـار شـدم حـافـظ ایـمـان خـودم            همه رفـتند و منم بر سر پیـمان خودم

گوشۀ خلوت خود روضه به پا داشته‌ام            شـده‌ام گـریـه‌کـن شـام غـریـبان خودم

دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

عـید آمد باز داغِ این پـشـیـمان تازه شد            دردهای من پس از یک ماه درمان تازه شد

روزه‌هایم روزها با خشکسالی طی شدند            در عوض در چشم خوبانِ تو باران تازه شد

چشم بر هم زدم و مـاه مبارک طی شد            حسرتِ این دل افروخته پی در پی شد

یاد باد آن همه اشک بصر و سوز دعا            یاد باد آن همه شور سحـر و شوق خدا

ای پـاسخ بی‌چـون و چـرای هـمۀ ما            اکـنـون تـویی و مسـئـلـه‌های همۀ ما

کو آنکه در این خاک، سفرکرده ندارد            سخـت است فـراق تـو بـرای همۀ ما

چه شب‌های خوبی که با تو سحر شد            نه سخـتی کـشیـدم، نه عمرم هدر شد

نـگـفـتـی گـنـهـکـار بــیــرون بـمـانـد            هـمـین شد که شـوقـم به تو بیشتر شد

لحظه‌های آخر و احساسِ غربت می‌کنیم           ای خـدا داریم کم‌کم رفع زحمت می‌کنیم

درگـذر از ما اگر بـزم تو را بَرهَم زدیم           پیشِ تو از حال و روزِ خود شکایت می‌کنیم

آخـر مـاه، گـدا مـانـده و تـنـهــا مـانـده            هـمـه رفـتـنـد فـقـط بـنـدۀ رسـوا مـانده

درب مهـمـانی خود را کمی آرام بـبند            یک نفر از صف بخشیده‌شدن جا مانده

اوقـات رسیدن به خـدا، زود گـذشـتـند            شب‌های مناجـات و دعـا زود گذشتند

مـن دیـر رسـیـدم درِ این مـیـکـده امـا            از جُـرم منِ بی‌سر و پـا، زود گذشتند

من زنده‌ام اگر چه، ولی زنـده نیستم            من بنـدگی نـکـرده‌ام و بـنـده نـیـستم

در سایه‌سار رحـمت تو قـد کـشیده‌ام            جز با نـگـاه لطـف تو پـایـنـده نیستم

آغاز می‌کنم سخنم را به «یا حسین»            در می‌زنـم به خـانـۀ معـبود با حسین

کـاری به خـاطـر رمـضـانم نکـرده‌ام            امـا گـرفت دسـت تـهـیِ مـرا حـسـین

از ما جـفـا بـسـیـار دیـدی و وفـا نه            تو یـاد ما بـودی ولی افـسوس ما نه

حالا که در دنـیا مرا رسـوا نکردی            بی آبـرویـم می‌کـنی روز جـزا؟ نـه

ای ماه شب چـارده؛ ای شـمس هدایت            دارد ز رخ مـاه تـو هـر صبـح روایت

هر سیـزدهم دیده بـسویت نگران است            تــا مــاه شـب چــارده آیــد بـه درایـت

ز هجران تو دارم چشم بارانی در این شب‌ها           تو را می‌جویمت ای ماه نورانی در این شب‌ها

به شوق وصل می‌مانم فقـط آقا بیا بنگر           روم از هجر رویت رو به ویرانی در این شب‌ها

مـائـیـم و روسـیـاهی، العـفو یا الهی            تو بـهـتـرین پـنـاهـی، العـفو یا الهـی

هر جای دیگری را جز خانۀ تو رفتیم            رفـتـیـم اشـتـبـاهی، العـفـو یـا الـهـی

آقا بـیا که بی‌تو به دل‌ها قـرار نیست            دردی بزرگتر ز غم هجر یار نیست

آقــا بــیــا کـه بـیـن تـمـامـیّ کــارهـا            کاری که سخت‌تر بود از انتظار، نیست

یا رب کنار سفـره‌ات مهمان رسیده            او بـا لـبـاس پــارۀ ایــمــان رسـیـده

این بی‌سر و پا با تو بر سامان رسیده            سائل به پیش حضرت سلطان رسیده

امشب بـخـوانم ذاتِ پـاکِ کـبـریـا را            یا رب بـبـخـشا این گـدای بـی‌نـوا را

تو خواندی و من آمدم برداری از من            سـنـگـیـنـیِ بـارِ مـعـاصی و خطا را