اشعار

ای دیـده خـون بـبـار نـیـامـد نـگـار ما           آخـر سـحـر نگـشـت شـب انتـظـار مـا

یا ذالـکـرم به غـربت عـشاق رحـم کن            کـی مـی رسـی به داد دل بـی قــرار مـا

عیدی رسیده است که در آن امید نیست           صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شـبیه به هم، چون گذشته ها           امـسال هم اگر تو نـیـایی جـدیـد نیسـت

دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

از خود فـرار کردم و لا یُـمکن‌الفِـرار            امـشـب دوبـاره آمـده‌ام بـر سـر قـرار

رسوای خویش گشتم و غرق خجـالتـم            من آمدم ولی تو به روی خـودت نیار

می رسد آنکه به دستش گره ها واشدنی است           آنکه با آمـدنش نـور هویـدا شدنـی است

غم مخورای دل سرگشته سحرنزدیک است           شب ظلمـانی این بادیه فـردا شدنی است

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی           «تا با تـو بگویم غـم شب های جـدایی»

اسپنـدم و در تاب و تب از آتش هجران           «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی »

پخش سبک

من با روی، کبود وسیاهم سپاه تو هستم         تو پـنـاه ، همه هستی من پنــاه تو هستم

سر بلندم ،که اول شهیده تو راه تو هستم         علی جان علی جان، علی جــان علی جان

پخش سبک   ای مادر مظلومم ، تویی امید حیدر             نگاه نجیب تو ، صبح سپید حیدر

با اون نگــاه ، نیمه بازت ، دل بابا رو سوزوندی

پخش سبک                        ای عزیز قلب زهرا ، آرزو دارم ببینم روی ماهت

بر سر راهت نشستم ، تا بیفتد بر دل من یک نگاهت

ازخانه ات تا عرش راهی نیست زهرا           دیگر مجــال ســوز آهــی نیست زهرا

از تنگ نای این در و دیــوار بــرخیز           بهتر از اینجا تکیه گاهی نیست زهـرا

بعد از پــدر حالا نگــارم را گــرفتند          از من تـمــام روزگــارم را گــرفـتند

از این جدایی جان من بر لب رسیده           هستیِ من تاب و قــرارم را گــرفتند

نـگــاه من به نگــاه ضریح تا افــتاد         چه اتـفــاق عجـیـبــی میــان ما افتاد

چکید شرم نگــاهم و بی صدا افـتـاد            ببخش گرکه به پست تواین گدا افتاد

مائـیــم گــدای حـضـرت معصومه          محتــاج عطای حضرت معصومه

همراه رضا ز دیده خون میریزیم               در روز عزای حضرت معصومه

پیوسته خـیزد ازنفـسم؛ روح پـروری            ریزد هماره از دهنم؛ فیـض کـوثــری

در کـام من زبان حـرکت می کند ولی               دیگر کـسم کند به درون مدح گـستری

وقـتی دلـم ز گـریـه سبـکـبار می شـود            سرمست عشق و تشنۀ دیـدار می شود

با شـوق ســامـرای تـو پـرواز می کـند            خـلـوت نـشـیـن گـلـشـن ایـثـار می شود

آن دلبری که نوکری ات را روا نوشت           ما را غـلام حلقه به گوش شما نـوشت

روز ازل مــربــی اشــراق عــاشــقـی              نام تو را به صفحـۀ دل های ما نـوشت

ای خوش آن بنده که در آخرت و دنیایش           نیست غیراز تو و اجداد تو کس مولایش

تو همان آیت حُـسنی که ز رخـسارۀ تو         یـاد آرم ز رســول و ز رخ زیــبــایـش

خورشید ولایت ز تو تابان شده باشد         از نور جلال تو درخـشـان شده باشد

 آبادی ما رو به فـنــا بود، که دیـدیم             از یـمن قدم هات، گلستان شده بــاشد

گـدای کـوی تـو آقـاسـت یـا ابـاالحـجـة            که زیـر سـایــۀ مـولاسـت یـا اباالحجة

نـگـفـتـه، حـاجـتِ دل را بـرآوری آقـا            ز بس که لطف تو با ماست یا اباالحجة