اشعار

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه ها           ازغمت خون عقده بسته در گلوی نیزه ها

خاطرات کـربلا از پیش چشـمانم گذشت         تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیــزه هـا

اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند           بی حرمـتـی به آیـنــه را بـاب می كـنند

در قـتـلـگــاه، آن جـگــر تـشنـۀ تو را           با مـشك هـای آب خـنـك، آب می كـنند

پَـر می کـشد دلـم به تـمـنـای نـیـزه ات          دنـیـای دیگـری شده دنـیای نـیـزه ات

جانی بده دوباره،به من نه به دخترت          تا جـان نیـامده به لبـش پـای نیـزه ات

آن شب دلم به شوق رخت پرگرفته بود           جانـم ز هـجـر روی تو آذر گـرفته بود

من دور از تو بودم و افسوس جای من           نیزه سر تو را به روی سر گرفته بـود

دارد به سوی تو نظر چشمان مَـردت            اشک ازنگاهت پاک كن با دست سردت

بی شک كه دشمن شاد میگردیم با این            ابـروی درهم رفتـه و رخسـار زردت

بـیـا و درد دلـم را دوبــاره درمـان کن           مـسیـر سخـت مـرا بـا نـگـاه آسـان کن

صدای زخمی خود را به گوش من برسان              مـرا ز نیـزه به یک یا اُخیه مهمان کن

آفتاب است و زمین آتش سوزنده شـده           کوفه مرده است ولی فتنه در آن زنده شده

دیگــر از حـد گـذرانـدند ستـم‌کاری را         رذلی و پستی ونامردی و بی‌عاری را

قـافـلـه قــافـلـه از دشـت بـلا مـی گـذرد           عشق، ماتم زده از شهر شما می گذرد

آه ای مـردم غــفـلـت زدۀ خــواب آلـود            سَحَر از کوچـۀ خالی ز دعـا می گذرد

من آن یــاس کــبــود لاله پـــوشم           که داغ لاله هــا شــد بـــار دوشم

گـــرفــتــار غــــم و آزادۀ دهـــر           خــریــدار بــلا و گـــل فــروشـم

در زیر بـار داغ تو هر دم شکـسته ام            مانـند کوه بودم و در هــم شـکـسته ام

دیـدم هـمه به آیـنه ات سنگ می زنـنـد            دیدم ترک نشسته به قـلـبم، شکسته ام

در آسـمـان فــراقـت، هـلال را دیــدم            نـمـردم و سـرِ نـیـزه، هـلال را دیـدم

منی که روی تو را بی بهانـه می دیدم            به صد بهـانـه فـراق و ملال را دیدم

ای سربه من نگاهی من خواهر تو هستم           کاین دم به کنج محمل در ماتمت نشستم

تا صوت دلـربایت از روی نـی شنـیدم           دیبـاچه سخـن را از حـرمت تـو بـستـم

باران سنگ صاعقه تا زد سرت شکست           سنگی زدند روی لبت گوهرت شکست

یادت که هست رفتن عباس را حسین           با رفتنش ستون همه لشکرت شکست

آورده ام در شهـرتان خاکـستـرم را            آیـات بـاقـی مـانـدۀ بــال و پـرم را

آورده ام ای کـوچـه های نامـسلـمان            مـؤمن ترین فـریادهای حـنجـرم را

زلفـش رها بر شـانۀ لـرزان باد است           بر نـیزۀ تنهـایی خود تکـیه داده است

هر چند پیچیده است در عالم شکوهش           معراج او بر روی خاک آن قدرساده است

بین نـماز، وقت دعـا گـریـه می كـنی           با هر بهـانه درهمه جا گریه می كنی

در الـتـهـاب آهِ خـودت آب می شـوی           می سوزی وبدون صدا گریه می كنی

آیـیـنــه زاده ام کـه اسـیــر ســلاسـلـم            هجـده ستاره بر سـر نـیـزه مـقـابـلــم

ما را زدنـد مـثـل اسیـران خــارجـی            دارم هـزار راز نگـفـتـه در این دلـم

آتش زدن به خیمه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غرق زبانه بـود

تاکس میان خیمه نسوزد به اشک وآه            زینب میان خـیمه و آتـش روانـه بـود

عالم همه محزون و پریشان حسین است           شام است ولی شام غریبان حسین است

از خـون جگـر لالـه فـشـانید که امشب           در مقتل خون، فاطمه مهمان حسین است

خنده برروی لبش مرد ستمکاری هست            آه انـگـار نـه انگـار عـزاداری هـست

آن طرف دامن طفل آتش سوزان دارد            این طرف در تب شعله تن بیماری هست