اشعار

اگر چه مـادر تو، دخـتر پیـمبر نیست           کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست
حسین، پیش تو انگار در کنارعلی ست           کسی چنان که تو هرگز شبیه حیدر نیست

این کیست کربلا را، چون کوه طورکرده          زهرا مگر از این دشت، یارب عبورکرده
بر روی ماه عباس، این جلوه حسین است          آری قمر ز خورشید، خود کسب نور کرده

بر لب دریا لب دریا دلان خشکیده است         ازعطش دلها کباب است و زبان خشکیده است

کربلا بستان عشق است و شهامت ای دریغ         کز سموم تشنگی این بوستان خشکیده است

بی شک توصبح روشن شب های تیره ای           خورشیدی وبه ظلمت این شام چیره ای

تسـخـیـر کرده جـذبـۀ چشم تـو مـاه را           بی خود که نیست تو قمراین عشیره ای

ای چـشمـۀ مـحـبت عـالـم وجـود تـو            باران كـرامتی ست به امـواج جود تو

دنـیا بهـشتی است ز شرح معـطـرت           هر جا كه بو كـنیم رسد بوی عـود تو

علت رحــلت اربـاب کهنسـال اینجاست          پی گودال مگردیـد کــه گودال اینجاست

علقمه منطق تاریـخ بــه هـم می ریــزد          روضۀ خنجر و گودال ازامسال اینجاست

 بر سر نعـش گـل اُمِّ بنـیـن غـوغـا شد           همـه گـفـتند:حــسین بن عـلی تـنـهـا شد

تا که حیرت زده دردشت دو دستت دیدم           گفـتـم از یوسف من یک اثری پیدا شد

از کار عشـــق این گـره بـستـه وا نشد            باب الحـوائـج هـمـه حاجـت روا نـشد

بـسـتـنـد راهـهای حـرم را به روی او             می خواست تا حرم ببـرد آب را نشد

رخصـت بـده از داغ شـقـایـق بنـویسـم          از بـغــض گـلــوگـیـر دقـایـق بـنـویـسـم

می خواهم از آن سـاقی عاشق بنـویسم          نم نـم به خـروش آیم و هـق هـق بنویسم

ای تک سوار یک دله روحی لک الفداء          پـشـت و پـنـاه قـافـله روحی لک الـفداء

لحـظـه به لحـظه سیرۀ ناب حـسینی ات          بر عشق و عقل تکمله روحی لک الفداء

بـوی بهـشت آید از تـربت با صفـای تو        عرض سلام میکند، کعبه به کربلای تو

در قطرات خون تو گریۀ بی صدای من        در نی اسـتـخـوان من نالـۀ نـیـنوای تـو

تـو از عـشـیـره نوری ز ایـل مهـتـابی           که هر کجا بروی خـاضعانه می تابی

لـجـام وحـشی امـواج رام دسـت تـوأند           تو از طـوایـف پـیـغـمبـران گـردابـی

ای حـرمـت قـبــلـۀ حـاجــات مـا            یـاد تـو تـســبـیح و مـنـاجات مـا

تــاج شــهــیــدان هـمـه عـالـمـی             دست عـلـی، مـاه بنـی هـاشـمی

آمـدم آب به خـیـمـه بـرسـانـم کـــه نشد         چقدرغصه وغم خوردم ازاین غم که نشد!

تیرِ نامرد اگر یـــاور مشکــــم می شد          میشد این آب شود چشمه ی زمزم که نشد

امشب شب توسّل ما بر دو دست توست           در عشق حرف اوّل دفتر دودست توست

تا مشک خالـی تو شود پُـر ز اشک ما           رزق تمام گریه کنان بر دو دست توست

نـاز این دلبر خوش چهره کشیدن دارد          نـمک عشق ابـاالـفـضل چـشیـدن دارد

 تیغ کافیست، ترنج از سر راهم بردار          مات یوسف شدن انگشت بریـدن دارد

ای دلــبــر زبـانـزد آئــیــنـه‌هــای نــور         هر لحظه‌ روشنی، بدرخشی به پای نور

هفت آسمان شکــوه تو را جلوه می‌دهد         ای نـور با شکـوه تـوئـی ماجــرای نور

وقتی عـطش مشام حرم را دچـار کرد           آثـار زخــم را به جـگـر آشـکـار کـرد

شیری گرفت در کف خود جان مشک را           اسبی دوید و صاحب خود را سوار کرد

آمد صـدای نـاله، صدائی کـه آشنـاست           صحرا پُر از ندای غـم انگیـز یا اخاست

غم بر دل حسین نشست و به اشک دید           این عطر غم ز علقمه پیچیده در فضاست

آب از خجـالت لـب خشک تـو آب شــد          دریا ز اشک سرخ تو رویش خضاب شد

وقتـی که آب را بـه روی آب ریـخـتـی          در آتـش دلـت دل دریـــــا کــبــاب شــد