اشعار

همره شدند قافـله ای را كه مانده بـود          تا طی كنند مرحله ای را كه مانده بود

از خـویش رفـته انـد سبـكـبـار تا خـدا          برداشتـند فـاصله ای را كه مانده بود

بنی اســد متحـیّــر، ستــاده‌ایــد هـمـه          چـرا بـه بـحـر تـفکـر فـتاده‌ایـد هـمه

برای دفن شهیدان کربلا، زن و مرد          ز خـانه سر به بیـابـان نهـاده‌اید همه

این جا نگـارخانـۀ گل‌های پرپـر است           این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سراست

حــیـران ستـاده‌ایــد چـرا ای بنـی‌اســد           امـروز روز دفـن عزیـز پیـمبـر است

دارد بـه دل صـلابـت کـوه شـكـیـب را          از لحظه ای كه بوسه زده زخم سیب را

بـا اقــتــدار فــاطــمـی خـود رقــم زده           در کــربــلا حـمـاسـۀ أمـن یـجـیـب را

تـیـر آمد و از لانـۀ بــی آب پـرش داد            یک فاصله در بین گلوگاه و سرش داد

بغض همه آوار شد آن وقت که کودک            یک دسته گل سرخ به دست پدرش داد

او غربت صدای پدر را شــــنیده است         شیر خواره ای که سنّ بلوغش رسیده است

با بال های ناله که از حــــال رفته بود         تا پیش چشـم های پدر پــــــر کشیده است

خوب می دانست حال کودک تو بد شده          ازعطش مانند یک غنچه که می خشکد شده

خوب می دانـست دریـای نـگاه مـادری           از سکوت گاهواره غرق جزر و مد شـده

بگو که جــان بدهم بی‌امان برای سرت         کـم اســت جانم اگر، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمـت را به سیــنه مرغ دلم          و بی‌قرارترین اســت در هوای ســرت

فراز منـــــبر دســتت کلیـم خواهم شد           زبان بگیر که من هم دو نیم خواهم شد

به گیـــسوان رقیه قسم که پشت سرت           نماز خوان اذان نســـــیم خــــواهم شـد

وقتش رسیـده است که پر در بیــــاوری        از راز خـنـده‌ی همه ســر در بیـاوری

وقتش رسیده است که موسی شوی وباز        از نیل تا فـرات جـــــگر در بیــاوری

سائیده شــد لبــان تو اینگونه چوب را         بــرهم نمی کشند ـ شـــمال و جنــوب را

دیــدنــد قرمــز متمایل به عشـــق بود         خونین ترش نخواه وببخش این غروب را

کودک مـیان خـیـمه دلـش بـیـقـرار آب          امّا به دست دشمن سرکش مهار آب
چندین بنفشه بین حرم رو به قبله، حیف          بی سر میان مـعرکه خفته سوار آب

در ســینه ای که عشق شما موج مـی زند          سرچشمه های نور خــدا موج می زند
با یادتان زلال تـرین قطــــره های اشـک          در چشم های عاشــق ما موج می زنـد

همان که از لب هر غنچه آب می گیـرد        ز برگ های تن گل گلاب مــــــی گیرد

کسی به لالایی سنگ ها رود در خواب        که رفـتـنـش ز حــرم خــواب می گیـرد

ای ساقی حرم تو بگو ساغرت کجاست؟         قامت قیامتم تــــــو بگو پیکـرت کجــاست؟

ای یاس علقمه لبِ خود بــــاز کن بـــگو         یاسی که بود تا به کنون دربرت، کجاست؟

چرا ای غرق خون ازخاک صحرا برنمی خیزی        حسین آمد به بالینت تو ازجا بـــرنمی خــیزی

نمـاز ظـهر را بـا هـم ادا کـردیـم در مـقـتـل         بود وقت نماز عـصر از جـا بر نـمـی خیزی؟

در کنار علقمه سروی ز پـا افـتاده است          یـا گلی از گـلـشن آل عـبـا افـتاده است

در فضای رزمگاه نـیـنوا بـا شـور و آه          نالۀ جانـسوز ادرک یـا اخا افتـاده است

دراین غوغای بی آبی که خشکیده همه گل ها          به اَمر تو شدم سقّا، منم عبد و تویی مولا
علمدارم چه غم دارم، که از دستم علم افتد          مباد از دفـتر عشقت، به نام من قلم افتد

دلـبـر کسی به مثـل تو پـیـدا نمی شود            دردی بُــود مـرا که مــداوا نـمی شـود

دریـا بُـود گـواه کـه از اشـک دیـده ام            یک لحظه نیست دیده چو دریا نمی شود

وقتی کـنار عـلـقمه سقا دلـش شکسـت           دیگر بهانه داشت که دریا دلش شکست

در خیمه دیده بود عـطش موج می زند           حس کرد تا کمی خنکا را دلش شکست