اشعار

بــاز دنـیـا پـیـالــه بـاران شد             تا خـدا پر کـشـیدن آسـان شد

آمد از ره پـدر بـزرگ رضا             دل ما راهـی خــراســان شـد

ای كـوی تـو، كـعـبـۀ خـلایــق‏             طالـع ز رخ تو، صبح صادق

ای پـایـه ی مـنـبـرت فــراتــر             از کـرسـی هـفت چـرخ اخـتر

ای اهل جهان گوش به فرمان محمّد        این پنـج کتب آمـده در شـأن محـمّــد

خواهید که در دامـن بیگــانـه نیفتـید           آریــد هــمـه دسـت بـه دامـان محمّـد

ای روشـنـی تبار تو و نـور، تیـره ات          ای آسـمــانیان زمیــن هــم عشیـره ات

ای لحظه لحظه زندگی ات آیه آیه صبح        آئینه دار سوره ی شمس است سیره ات

زمین به لرزه درآمد، شکست کنگره ها             رهــا شـدنــد خــلایــق ز بند سیطره ها

شبــی که آتش آتـشـکــده فــروکـش کرد             شبی که خاتمه می یافت رقص دایره ها

گاهی غزل بخوانم و گاهی غزل شوم          گاهی به تکه پاره ای از دل بـدل شوم

گاهی که صحبت از لب لعل تو میکنم              انگــار که تعــارف جـامی عسل شـوم

پیمبـری و  همـه زیـر سایـه ی پَــرِ تو             دوبـاره جلـــوه نمـوده جـمـال انــور تو

تو آمدی وجهان شد پراز گل و ریحان              تمـام عـالـم امکـان شـده مـعـطــر تـــو

جشن خدا به وسعت دنیا مبارک است            تکرار عید دیگر «طاها» مبارک است

در لـیـلـۀ ولادت پـیـغــمــبـر عــظـیـم            میلاد علم و دانش و تقوا مبارک است

ای صداقت تا قیامت بنده ای از بندگانت           ای کـرامت سائـلی از سـائـلان آستانت

ای عـلـوم انـبـیـا و اولـیـا زیـر زبـانت           ای اساتـید جهان پیوسته مرهون بیانت

دُردی کِش بلای توأم یـا محـمّـدا          دیوانه ی ولای توام یا محمّــدا

گویند هرکه را توبخواهی بلادهی         مستانه ی بلای توأم یــا محمّـدا 

همه مجذوب یك خبر بودند           بی قــرار پیــامـبــر بـودنــد

همه در انتظــار لحظۀ ناب           جــذب اخبار معـتـبـر بودند

ما تشنه ایم و راهی دریا شدن خوش است           سلمانمان كنید كه مِنّا شدن خوش است

یـا حـضـرت رسـول فــدای مــلاحـتت         با نام دلربای تو شیدا شدن خوش است

كـاش مـا هـم كـبـوتـرت بـودیـم             آستـان بـوس مـحـضرت بـودیم

كــاش بـا بـال هـای خــاكی مـان                 لااقـل سـایـه گــسـتـرت بـودیـم

سی سال هر شب تا سحر احیا گرفتم           در هاله ای از درد و غـم مأوا گرفتم

سی سال بی گریه شبی را سر نكردم           سی سـال از داغ پـدر احــیـا گـرفـتم

غـمگـین تر از پـائـیـزم و ابـر بـهـارم            از مـن گـرفـتـه کــربـلا دار و نـدارم

ماندم تک و تنها در این شهر مـدینـه             رفته است دیگردلخوشی از روزگارم

مظلـومم و بـه داغ و بلا مبـتلا منـم            عـمری سـفـیـر واقـعـۀ كـربـلا منـم

یك عمر گریه كرده ام از غربت حسین            بنـیان گـذارِ نهـضتِ اهـل بُكــا منـم

در دل تاریك شب ها، باز می پیچد دعایت          می تـراود ذكر حـق، از سینـۀ درد آشنایت

هیچ نوری نیست، نوری نیست؛ اما تا می آیی            ناگهان خورشید، سر برمیكشد ازجای پایت

وارث حــیـــدر کــرّار مــنــم           باعـث خــواری کـفــار مـنـم

خطبه ام مثل علی غـوغا کرد               کوفـیان را همگی رسـوا کرد

کیـستم من؟ پـیـشـوای چـارم اهـل‌یـقـیـنم           سـیّـد سـجّـاد، بـاب الله، زیـن‌الـعـابـدیـنم

قطب عرفان، روح ایمان، جان قرآن، رکن دینم              هل اتی وکوثر و فرقان و نور و یا و سینم

بغضش شکست زخم دلش بی حساب شد           سـجـاده اش مـعـطـر با اشـک نـاب شـد

او سـیــدالــبــکــاء حـسـیـنـیـۀ خـداست           گریه سپــاه او شــد و پـا در رکاب شـد