اشعار

نـسـیـم آمـده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت:            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

باب‌الحوائج است و مشکل‌گشا اباالفضل            شد دستگـیر ما با، دستِ جـدا اباالفضل

در محـضرش ندیـدم شرمنده سائلی را            خیرات می‌کند چون بی سرصدا اباالفضل

در این میخانه مستی می‌کنند از فرطِ هشیاری            نمی‌بینند غیر از دوست را در خواب و بیداری

چو عطر از شیشه روح از جسم شوق پر زدن دارد            نمی‌گنجند جان‌ها در بدن‌ها از سبکباری

گـشود جانب دریا، نگـاهِ شعـلـه‌ورش را            همان نگاه که می‌سوخت از درون، جگرش را

به دور دست بیـابـان نگـاه کرد، چگونه            گرفته بود عطش، خیمه‌خیمه، دور و برش را

ای گل لاله! ز تیغ و تـیرها پرپر شدی            پاره‌پاره از دم سر نیزه و خـنجر شدی

گرچه در صورت شباهت با پیمبر داشتی            با چـنـین پـهـلـو ولی آئـیـنۀ مـادر شدی

آیـنه‌دار شکـوه است عـلی جانِ حسین            همچنان سلسله کوه است علی جانِ حسین
آمده مـثـل ابـالـفـضـل پـنـاهـش بـشود            یک‌ تـنه آمـده تا اینکه سپـاهـش بـشود

کـمـرِ من پـسـرم تـا شده از تـا شـدنت            نیست امّید عـلی جان به سـراپا شدنت
آنقدر در هـمه‌جا پیـکـر تو پخـش شده            شـدنی نیست تنِ گـمـشـده پـیـدا شدنت

بـایـد که تن از راحـت ایـام گـرفـتن            دل را، ز صنـم‌خـانـۀ اوهـام گرفـتن

ناکام شد آن‌کس که به یک عمر ندانست            از سـاغـر دنـیـا نـتـوان کـام گرفـتن

علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفـتد            عجـیب نیست که دشمن به اشتـباه بیفتد

همین‌که اسم علی آمده‌ست در دل میدان            بس است تا گذر مـرگ بر سـپاه بیـفـتد

تنها اگر مـانـدم نـدارم غـم عـلـی دارم            حـتی اگر باشد سپـاهـم کم، عـلی دارم

شکر خدا که قلب اهل خیمه آرام است            وقتی که هم عـباس دارم هم علی دارم

اى ورق روى تو عـنوان حُـسن            خال و خطت نقـشۀ ایـوان حُسن

نسل جوان را به جهان رهـبرى            جـلــوۀ تــوحـیـد عـلـى اكـبــرى

جوشن به خاک خورد، سپر تکّه‌تکّه شد            بـابـا قـدش خـمـیـد، پـسر تکّه‌تکّه شد

هر ضربه که زدند به جان پدر زدند            اولاد تـیـغ خـورد پـدر تـکّـه‌تـکّـه شد

مـردم دهـنـد نـسـبـت رویت بر آفـتاب            اما ز بـخـت خـود نـکـنـد بـاور آفـتاب

در ذات تو صفات نبی منعکس شده‌ست            گـیـری چـنـان‌که آیـنـه‌ای را در آفتاب

دلـدار و دل‌آرام و دلاور عـلـی اکـبـر            جـمـع‌انـد هـمـه آل‌کـسا در علی اکـبر

آن چیز که خوبان همه دارند در عالم            دارد همه را یک‌تنه در بـر علی اکبر

گفتند بهشتی كه نباشی، برهـوت است            دیدیم كه این مُلك ز فیضت ملكوت است

گـفـتـنـد كـه از تـیـرۀ مـردان بـزرگـی            دیدیم تـمـام تو جـلال و جـبروت است

رفت و یک محشری به راه افتاد            یـک‌تـنـه لـشـگـری به راه افـتـاد
ثــانــی حــیــدری بـه راه افـتــاد            شِـبـهِ پـیـغـمـبــری بـه راه افـتـاد

آفـتـابی کـز تـجـلـی بی‌قـریـنـش یافـتـم            در فلک می‌جُستم اما در زمیـنش یافتم

ماه من تا پرده از رخسار نورانی گشود            مهر را شـرمـنـدۀ نـور جـبـیـنـش یافتم

تو بمان بعد تو دل منتـظـر سوختن‌ست            خـیمه‌ها بعد پدر در خـطر سوختن‌ست

لب خشک تو و ظهر و حرم و این دل من            هر کجا می‌نگـرم من خبر سوختن‌ست

الا که نور و صفـا آفـتاب از تو گرفت            ستاره سرعت سِیْر و شتاب از تو گرفت

به جلوه‌های جمال تو ماه خیره شده‌ست            شکوه وحی در آئینه‌ات ذخیره شده‌ست

مِهر او فـانـوس‌ها را ماه تـابـان می‌کند            شمع بزمش کار خورشید فروزان می‌کند

این جوان خوش قد و بالا خود پیغمبر است            روزبه را با گل لبخـنـد، سلـمان می‌کند