اشعار

عـمـو رسیـدم و دیـدم؛ چـقدر بلوا بود            سـر تـصـاحـبِ عـمـامـۀ تو دعـوا بود

به سختی از وسط نـیـزه‌ها گـذر کردم            هزار مـرتـبه شکـر خـدا کمی جا بود

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت            شعـلۀ بال و پرش میل سفـر داشت

آن که در این یـازده سـال یـتـیـمـی            تا که عـمـو بود انـگـار پدر داشت

دارد سرش را می‌بُرد در پیـش رویم            ای عمه می‌خواهم روم پیـش عـمویم

باید عـمـوجـان در مـسـیـر تو بمـیرم            جـای دگر مُردم به بـابـایم چه گویم؟

باز هم با اشتیاق و دور از فکر و خیال            محضِ کسبِ فیضِ عرفانی فراهم شد مجال

زیرِ خیمه‌گاهِ روضه، تا قیامت جایِ فرش            پر گشوده جبرئیل و صد ملَک گسترده بال

بگو که صبـر، همیشه به نام زینب شد            بـگـو که راحـت دنـیـا حـرام زینب شد

بگـو که شـاهی عـالـم، مـقـام زینب شد            بـگـو کـه طـایـفـۀ مـا غـلام زیـنـب شد

با آن‌که رؤیـای شهـادت در سـرم دارم            آئـیـنه‌ای در دل ز صـبـر مــادرم دارم

من عون هستم عون، خواهرزادۀ نورم            غـم‌نـامـۀ خـورشـید‌هـا را در برم دارم

با کلافی به شوقِ بیش از پیش            آمدم خـیـمـه یـوسـف دل‌ریـش

وسعِ کـم داشتم، بـبـیـنـش بیش            برگ سبزی‌ست تحـفۀ درویش

من‌که به جز تو سـایـۀ بر سـر نداشتم            چـشـم از نگـاهِ غـم‌زده‌ات بر نـداشـتم

مـنت گـذار بـر سـرِ من اِذن‌شـان بـده            شـرمـنـده‌ام که هـدیـۀ بـهـتـر نـداشـتم

سـر می‌دهـیم تا که برایت سپـر شویم            مانند شمع، پای غمت شعـله‌ور شویم

از جـانب مـسـیـح به سـوی تـو آمدیم            تا با دَمت شـهـید شده، زنـده‌تـر شویم

از خودی بگذر که اینجا کربلاست            آخـر پـیـری شـروع ماجـراست

پیـر ما مست شرابی دیگر است            هر که اینجا تشنه‌تر، دریاتر است

دلم پرواز می‌خواهد، رها در باد خواهم شد؟            نمی‌دانم از این حبس ابد آزاد خواهم شد؟

اگر که رو بگرداند، اگر رنجیده باشد چه؟            گناهم را نبخشد دوست، دشمن‌شاد خواهم شد

کسی در بال‌هایت ریخت شوق پر کشیدن را            به جان مرده‌ات بخشید آهنگ تـپـیدن را

نگـاه تـیـره‌ات را برد تا آن سوی آبی‌ها            به چشم پُرغبارت یاد داد آئـینه دیدن را

تـنـهـا پـنـاهِ خـسـتـگی دل فـقـط حسین            راهِ نجات؛ مقـصد و ساحل فقط حسین

نـعـم الأمـیر، شـافـع محـشر، أباالکـرَم            فرمانروای هر چه فـضایل فقط حسین

شهید عـشـقم و پـایـنده‌ام برای همیشه            که کشته می‌شوم و زنده‌ام برای همیشه

هنوز صاعقه بارد ز هرم هیبت خشمم            که گـردبادم و تـوفـنده‌ام برای همیشه

چنان شیرینی دنیای ما شـورانده دنیا را            که از ما وام می‌گـیـرند آئـین تمـاشـا را

به شوق دیدن صبح دل‌انگیزی که ما داریم            هر آئیـنه به مغرب می‌برند آئـیـنۀ ما را

هر که از بیراهه راهی می‌شود گمراه نیست            هیچ‌کس مثل حبیب از این مسیر آگاه نیست

مانده‌ها باید لَچَک بر سر کنند از این به بعد            جای مردان در میان کـوفۀ اشـباه نیست

هر چند داغ رفـتن فرزند سنگین است            امّا اگر در راه ایمان بود، شیرین است

می‌خواستی پـرپـر ببـینی لالۀ خود را            دیدی که تنها عامل خوشبختی‌اش این است

وهب مسیح زمـانش شد از عـنایت تو            چه کـیمیای عـجـیبی‌ست در محبت تو

خـدای عـزّو جـل بـوده است مشـتاقت            کشیده سرمه به چشمان عرش، تربت تو

پیک نـور آمده از راه که حـاشا نکنی            نـکـنـد امـر گـل فـاطـمـه اجـرا نکـنی

دعوتت کرده پی یاری دین، خون خدا            زود بـرخـیـز دگر شـایـد و امـا نکنی

آئـیـنـه بود و عـاقـبـت او به خـیـر شد            دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد

هر کس گره به حبل متین خورد شد زهیر            هر کس که از امام جـدا شد، زبیر شد